نقش اکسیژن قابل حمل O2 متر:
در یک محیط کمبود اکسیژن، به منظور حفظ استنشاق اکسیژن کافی، بدن انسان برای افزایش تهویه، تنفس را سرعت خواهد داد. در فشار اتمسفر، احتمال سمیت اکسیژن زمانی رخ می دهد که غلظت اکسیژن از ۴۰٪ تجاوز کند. دو نوع اصلی سمیت اکسیژن انسان وجود دارد: (۱) نوع ریه. غلظت اکسیژن استنشاق شده از 40٪ تا 60٪ می تواند منجر به ادم ریوی, asphyxia; (2) نوع عصبی. غلظت اکسیژن استنشاق شده بیش از ۸۰٪ می تواند منجر به کما، نارسایی تنفسی و مرگ شود. تشخیص غلظت اکسیژن با یک آشکارساز اکسیژن قابل حمل می تواند از کمبود اکسیژن و غنی سازی اکسیژن در محیط کار جلوگیری کند. معمولاً غلظت اکسیژن در آشکارساز با کسر حجم بیان می شود. به طور کلی مقدار کمبود اکسیژن تعیین شده توسط زنگ خطر ۱۸٪ و ارزش غنی شده با اکسیژن ۲۳٪ است. محیط کاری غنی شده با اکسیژن مستعد آتش سوزی و حوادث انفجاری است.
