تفاوت بین بادسنج های مختلف چیست؟
بر اساس اصل، سه نوع اصلی اندازه گیری بادسنج در محل وجود دارد: نوع فشار تفاضلی، نوع پروانه و نوع توپ داغ:
روش فشار دیفرانسیل یک روش کلاسیک برای اندازه گیری سرعت جریان در مکانیک سیالات است. برای اندازه گیری فشار دینامیکی عمدتاً به یک لوله پیتوت و یک فشارسنج تفاضلی متکی است و سپس سرعت جریان را بر اساس معادله برنولی محاسبه می کند.
مزایای این روش محدودیت تشخیص کم و حساسیت بالا است، اما نیاز به یکنواختی میدان جریان بالا دارد.
هنگام اندازه‌گیری در محیط، به دلیل میدان‌های جریان ناهموار، به راحتی می‌توان نادرست بود. بنابراین از روش اختلاف فشار عمدتاً برای اندازه گیری سرعت باد در مجاری هوا استفاده می شود.
اصل اصلی نوع توپ داغ این است که کاوشگر دمای ثابتی را تنظیم می کند و هوا پس از عبور از پروب گرما را از بین می برد.
در این زمان، پروب تا دمای تنظیم شده گرم می شود. در طول این فرآیند، سیگنال های الکتریکی توسط دستگاه جمع آوری می شود و سرعت باد بر این اساس محاسبه می شود.
از مزایای این روش می توان به حساسیت بالا، برد زیاد و سازگاری با اندازه گیری های محیطی اشاره کرد. نقطه ضعف آن این است که سیم پلاتینی که توپ داغ را در پروب به هم وصل می کند نسبتا شکننده است. اگر در حین استفاده مراقب نباشید، پروب ممکن است آسیب دیده باشد و قابل تعمیر نباشد.
در حال حاضر بادسنج توپ داغ خانگی هنوز یک بادسنج قدیمی است. موسسه تهویه مطبوع موسسه تحقیقات ساخت و ساز فناوری جایگزین پیشرفته تری را توسعه داده است. توپ داغ با یک ستون گرم سرامیکی جایگزین می شود که بسیار قوی تر از توپ داغ است.
نوع پروانه عمدتاً به باد متکی است تا پروانه را بچرخاند و سیگنال های الکترومغناطیسی برای اندازه گیری تولید کند. مزیت این روش این است که ابزار بادوام تر است.
بادسنج سه فنجانی که در مشاهدات هواشناسی معمولاً برای اندازه‌گیری‌های طولانی‌مدت استفاده می‌شود، از همان اصل استفاده می‌کند، اما نقطه ضعف آن این است که حساسیت کمی کمتر است.
